Երևան-Հրազդան-Ներքին Գետաշեն-Վերին Գետաշեն-Մադինա- Սելիմի լեռնանցք-Արենի-Արարատ-Արտաշատ- Մասիս- Երևան
Առաջին կանգառը եղավ Սևանա լիճը: Գողտրիկ ափ, առանց անճաշակ շինությունների:
Կանգառ երկրորդ՝ Ներքին Գետաշեն գյուղ, մուտքը տպավորիչ չէր, բայց առաջ շարժվելով՝ պատկերը փոխվում էր. փոքրիկ, կոկիկ գյուղ, պտղատու ծառերով: Այստեղ էր գտնվում Կոթավանք եկեղեցին, որի վերանորոգումը արագ թափ էր ստացել:
Կանգառ երրորդ՝ Մադինա գյուղ: Մադինան առանձնանում էր վերանորոգված տներով, հետաքրքիր արահետներով, ձորով և իհարկե կոնաձև վեր բարձրացող հրաբախային սարով՝ Արմաղանով:
«Սեբաստացիները երբեք նույն ճանապարհով ետ չեն վերադառնում»,- ասում է տիար Բլեյանը:
Վերադաձանք Սելիմի լեռնացքով, որը այս օր կոչվում է Վարդենյաց լեռնանցք:
Կանգառ Քարվանսարայում. վերևից երևում էին ոլորապտույտ ճանապարհները, որոնք իջնում են դեպի Եղեգիսի կիրճ: Գետափ գյուղով անցանք, հասանք Շատին, որտեղից ճանապարհը բաժանվում էր երկու մասի՝ դեպի Երևան և դեպի Արատեսի վանք, Սմբատաբերդ: Մենք շարժվեցինք առաջ՝ դեպի Երևան տանող ճամապարհով՝ Արփայի հովիտով, որը երկու կողմերից մերթընդմերթ եզրավորվում էր ծալքավոր ժայռերով:
Մտանք Արարատի մարզ: Առջևում Արարատ լեռն է, անցնում ենք Արարատյան դաշտով: Շատ է տարբերվում Արարատյան դաշտը Մադինայից, Գետաշենից, Գետափից, Արենիից՝ ամայի և անմշակ հողատարածքներ, կիլոմետրեր ես անցնում և երբեմնի պտղատու այգիները վերածվել էին գորշ և անճաշակ շինություններով ծածկաված տափաստաների…
Արտաշատ, Մխչյան, Մասիս, Երևան:
Այսպիսին էր Էկոհայրենագիտական ակումբի ճամփորդական երթուղին:
Վարդանյան Վարդան 
Уведомление: Էկոկրթական փոխանակման ծրագրեր | Իմ Էկոաշխարհը